Rozdział XXVIII

***
Na wstępie chciałam bardzo podziękować za aż 20 tysięcy wyświetleń! To na prawdę niesamowite! Za wszystkie komentarze również bardzo dziękuję. Z tej okazji, oprócz rozdziału pojawi się jeszcze niespodzianka, ale dopiero jutro. Przepraszam też za to, że rozdział pojawia się troszkę później niż zwykle. Mam nadzieję, że wam się spodoba. Narobiłam trochę zamieszania dla urozmaicenia akcji, nie zabijajcie mnie za to xD 
***
[Lara]

Rozmawialiśmy razem z Kastielem jeszcze bardzo długo. Wyjaśniliśmy sobie wszystko co było konieczne. W pewnym momencie spostrzegłam, że czerwonowłosy staje się coraz bardziej senny i z trudem utrzymuje otwarte powieki.

-Na mnie już chyba pora, widzę że jesteś zmęczony. - uśmiechnęłam się do niego promiennie.

-Tobą nigdy nie mógłbym być zmęczony. - wyszczerzył się. Pocałowałam chłopaka ,po czym żegnając się z nim wyszłam z pomieszczenia. Spojrzałam na wyświetlacz mojego telefonu.

-Już po 21?! - wrzasnęłam chyba trochę zbyt głośno i czym prędzej udałam się do wyjścia z budynku szpitala. Cholera przecież jeszcze dzisiaj miałam się spotkać z Lysandrem. Mam nadzieję, że nie obrazi się za spotkanie o tak późnej godzinie. Swoją drogą ciekawe, że tak nagle zaproponował wspólne wyjście. Pędem przemierzałam ulice, aby dotrzeć w pobliże mojego domu. Po drodze zatelefonowałam do Lysa, który zadeklarował się przyjść w moje okolice. Robiło się coraz chłodniej, nie mogłam jednak tak po prostu wejść do domu, zmienić kurtki na cieplejszą i wyjść. Rodzice na pewno nie pozwolili by mi już wyjść i to o tak późnej godzinie. Tym bardziej, że było już bardzo ciemno. Na szczęście myślą, że nadal siedzę u Kastiela. Włożyłam słuchawki w uszy, a ręce wepchałam do kieszeni od mojej skórzanej kurtki. Chodziłam w tę i we w tę, aż w końcu ujrzałam zbliżającą się sylwetkę. Mój przyzwyczajony już wszędobylskiej ciemności wzrok, zweryfikował że to białowłosy. Momentalnie poczułam jakieś dziwne uczucie w sercu i szybko schowałam słuchawki wraz z telefonem do mojej torby.

-Witam ponownie. - zaśmiał się chłopak. Wyglądało na to, że był w bardzo dobrym humorze.

-Cześć. - uśmiechnęłam się nieśmiało. Chłopak wyciągnął ramię w moją stronę, nakazując mi tym samym bym chwyciła go pod rękę. Przez dłuższą chwilę panowała zupełna cisza. Czułam, że jak dalej tak będzie, to chyba ucieknę w krzaki jak przestraszony zając. Na całe szczęście Lysander przerwał tę niezręczną ciszę.

-Pewnie zastanawiasz się dlaczego chciałem się z tobą zobaczyć. - jego ton głosu był jak zwykle spokojny i kojący dla uszu.

-Nie ukrywam, że trochę mnie to zdziwiło.

-Chciałbym wyjaśnić ci parę rzeczy.

-Tak? - nie wiedziałam czego mam się spodziewać. Dodatkowo zimno przeszywało moje ciało, wprawiając je w lekkie drgawki. Przeszkadzało mi to w skupianiu się na tym, co mówił do mnie chłopak. Z resztą już sama jego obecność nadal wprawiała mnie w zakłopotanie.

-Sytuacja na moich urodzinach...

-Tak wiem, była bardzo...

-Niezręczna?

-Dokładnie tak.

-Jednak niepokoi mnie pewien fakt.

-To znaczy?

-Dlaczego od razu się nie wycofałaś?

-No wiesz, byłam mocno pijana i w ogóle. - cholera, mogłam nie godzić się na to spotkanie. Znowu czułam motylki w brzuchu.

-Przepraszam, nie powinienem o to pytać. - nagle się zmieszał.

-Nie szkodzi, ale teraz to ja mam pewne pytanie.

-O co chodzi? - stanęliśmy na chwilę w miejscu. Oprócz nas nie było tam nikogo innego.

-Jakiś czas temu dostałam kwiaty. Były od ciebie? - chyba oszalałam, na prawdę go o to zapytałam.

-Głupio by mi było teraz nie wyznać ci prawdy, więc tak. Były ode mnie.

-Ale dlaczego...nie rozumiem. - pokręciłam głową.

-Wiem, że rozmawialiśmy o tym i wszystko zostało już wyjaśnione. Jednak wtedy...trochę mijałem się z prawdą.

-Jak to mijałeś się z prawdą? Co chcesz przez to powiedzieć? - trzęsłam się coraz bardziej, nie wiedziałam czy to z zimna, czy może jednak z paniki.

-Kłamałem.

-J-jak to?

-Chodźbym bardzo chciał, nie potrafię oszukać nawet samego siebie.

-Lys...

-Nie mogę przestać o tobie myśleć. Myśl, że nie mogę być z tobą doprowadza mnie do obłędu. - mówiąc to patrzył mi prosto w oczy. Bałam się uciekać od niego wzrokiem, jednak patrzenie prosto w jego różnobarwne oczy było jeszcze gorsze.

-Ja...nie wiem co mam powiedzieć.

-Musiałem ci to powiedzieć, nie wytrzymałbym tego dłużej.

-Rozumiem...

-Nie chcę niszczyć twojego związku z Kastielem, ani mojej relacji z nim. Jednak to jest silniejsze ode mnie. - mówiąc to spostrzegł, że jest mi bardzo zimno – Zimno ci?

-Tylko troszeczkę. - odparłam cicho. Czułam, że jeśli stamtąd zaraz nie zniknę to chyba oszaleję.

-Przecież widzę. - chłopak bez zastanowienia zdjął swój płaszcz i okrył nim mnie. Spojrzeliśmy sobie w oczy. Wokół głucha cisza, tylko ja i on. Chłodny wiatr lekko mierzwił nasze włosy.

Lysander jedną dłonią delikatnie odgarnął kosmyk moich włosów z twarzy. Stałam jak wryta w ziemię. Ciało odmówiło mi posłuszeństwa. Chłopak ujął mój podbródek w dłoń i niepewnie zaczął zbliżać swoją twarz w kierunku mojej. Powinnam odsunąć się od niego jak najprędzej, ale coś nie pozwalało mi tego zrobić. Czy podświadomie tego właśnie chcę? Poczułam usta białowłosego na swoich. Pocałunek nie był długi, ale za to bardzo czuły.  

 Z perspektywy innej osoby wyglądałoby to za pewne na scenę z jakiegoś filmu. Jednak to nie był film, a rzeczywistość. Lysander na prawdę to zrobił, pocałował mnie, a ja nie wygłosiłam nawet najmniejszego sprzeciwu. Przecież to nie jego kocham. Z drugiej strony nie mogę powiedzieć, że jest mi całkowicie obojętny. Chłopak oddalając twarz ode mnie, przyglądał mi się wyczekująco. Teraz tylko jeden plan siedział mi w głowie. Wiać stamtąd jak najszybciej. Jak pomyślałam, tak też zrobiłam. Zwinnym ruchem zdjęłam płaszcz i oddałam go Lysowi, po czym bez słowa pobiegłam w stronę domu. Odwróciłam się tylko raz i tak jak myślałam nadal patrzył w moją stronę trzymając w rękach płaszcz. Ogarnęła mnie niesamowita panika. Co ja najlepszego zrobiłam? Co my zrobiliśmy? Tyle razy było tak blisko...aż w końcu się stało. To czego tak bardzo się bałam, a jednocześnie to czego nieświadomie chciałam. Chciałam cofnąć czas, albo uszczypnąć się by obudzić się w swoim łóżku stwierdzając z ulgą, że był to jedynie sen. Tak się jednak nie stało. Wbiegłam do domu i nawet nie zdejmując butów pognałam do mojego pokoju. Zamknęłam drzwi na klucz i drżącymi dłońmi wybrałam numer do Rozalii. W między czasie starałam się uspokoić oddech.

-Co jest? - odebrała.

-Roza, stało się chyba coś jeszcze gorszego niż ten cholerny wypadek.

-Że co?! O co chodzi?! - zaczęła panikować.

-Ja nie wiem co mam teraz zrobić. Ja się zabiję...

-Nie mów tak nawet! Opowiedz wszystko od początku. Co się stało.

-Lysander poprosił mnie o spotkanie. Powiedział, że nie może przestać o mnie myśleć.

-Co on znowu najlepszego wyrabia...-załamała się. - Przecież rozmawiałam z nim o tym...

-To jeszcze nie jest najgorsze.

-Jak to?

-Pocałował mnie. - ledwo przeszło mi to przez gardło.

-Co?! - po krzyku złotookiej w słuchawkę nastała chwila ciszy.

-R-Roza jesteś?

-Chyba tak. Lara...ale jak to. Ty i Lysander?

-Tak wyszło...

-Ale nie sprzeciwiłaś się, cokolwiek zrobiłaś?

-Właśnie sęk w tym, że nie zrobiłam nic by temu zapobiec.

-To znaczy, że też tego chciałaś?

-Ja...nie wiem no. Niby tak niby nie.

-Skoro nie jesteś pewna, to on dalej przez ten cały czas musiał siedzieć ci w głowie.

-Też mi się tak wydaje...ale dlaczego...co ja zrobiłam... - byłam bliska rozpłakania się na dobre.

-Spokojnie, nie płacz tylko. Posłuchaj, uważam że to tak czy siak musiało kiedyś nastąpić.

-Dlaczego tak myślisz?

-Lysander jest w tobie zakochany, ty najprawdopodobniej nadal jesteś nim lekko zauroczona. To była tylko kwestia czasu nim zacznie o ciebie zabiegać coraz śmielej.

-Masz rację, ale to nie zmienia faktu, że przecież jestem teraz z Kastielem i zależy mi na nim.

-Wiem doskonale, że ci zależy. To złe co teraz powiem, ale Kas pod żadnym pozorem nie może się o tym dowiedzieć.

-Nie chcę go okłamywać, ale nie chcę też sobie wyobrażać tego co byłoby gdyby to się wydało.

-Sama widzisz, innego wyjścia nie ma. Będę ci pomagała spokojnie. Spróbuję porozmawiać jeszcze raz z Lysem.

-Dziękuję Roza, jesteś najlepsza.

-Przyjaciółki są od tego by sobie pomagać.

-Mam wrażenie, że to ty cały czas pomagasz mi, a ja nie mam jak ci się nawet za to odwdzięczyć.

-Kiedyś na pewno nadarzy się okazja. Teraz o to się nie martw. Spróbuj pójść spać i nie myśleć o tym wszystkim. W razie czego dzwoń.

-Dobra, postaram się.

-Dobranoc Larcia.

-Dobranoc. - rozłączyłam się. Wzięłam głęboki wdech i wstałam z łóżka ,by zdjąć z siebie ubrania. Przebrałam się w piżamę i wręcz padłam na łóżko.

[Lysander]

Spacerowałem jeszcze długi czas ciemnymi ulicami miasta. Rozmyślałem nad wszystkim co się stało. To wszystko moja wina. Nie potrafiłem jednak dłużej się temu opierać. Kastiel nas zabije, jeżeli się o tym dowie. Dlaczego to zrobiłem, przecież teraz wszystko może legnąć w gruzach... Jednak będąc przy Larze, nie potrafiłem tego powstrzymać. Już od tak dawna chciałem poczuć słodki smak jej ust i jej bliskość. Na samo wspomnienie pocałunku rozpływałem się. Boję się jednak co będzie jutro w szkole. Uciekła...nie powiedziała nic a nic.

[Rozalia]

Strasznie nie spodobało mi się to co opowiedziała mi Lara. Wybiło mnie to z rytmu życia. Tak bardzo się nią przejmuję. Obawiam się, że kolejna rozmowa z Lysandrem nie ma po prostu sensu. Co mam mu powiedzieć? Żeby usunął się w cień? I tak zrobi to, co będzie uważał za słuszne. Co mu się do cholery stało. Nigdy wcześniej się tak nie zachowywał. Co gorsze musi ukrywać to przed swoim najlepszym przyjacielem. Nie wiem co teraz z tym wszystkim będzie. Obydwoje z Larą narobili sobie tylko pieprzonych kłopotów. Skoro już się pocałowali to nie mogą przecież na drugi dzień udawać, że nic się nie wydarzyło! Co robić...co robić...

[Kastiel]

Ze snu wyrwał mnie głos Davida, który rozmawiał z kimś przez telefon. Ten szczyl nie potrafi nawet uszanować tego, że mam prawo uciąć sobie drzemkę. Nie miałem zwyczajnie siły na wszczynanie kolejnej awantury, co było do mnie niepodobne. Chwyciłem swoją komórkę i odczytałem dwa zaległe sms'y. Były od mamy. Co ona musiała przeżywać gdy się o tym wszystkim dowiedziała. Całe życie sprawiam jej jakieś problemy. Czy ona kiedyś w ogóle była ze mnie dumna? Ja już dawno ukatrupiłbym takiego syna jak ja. Dziwnym trafem stwierdziłem, że chyba tęsknię za szkołą. Oglądanie tych niekoniecznie lubianych facjat, było przynajmniej ciekawsze niż leżenie tutaj bezczynnie. Ciekawe co robi teraz Lara, powinna już spać. Nie chcę żeby aż tak się mną przejmowała, nie wyjdzie jej to na dobre. Chciałbym, żeby znowu przyszła ale przecież nie zadzwonię do niej o tak późnej godzinie. No cóż muszę czekać do jutra. Najchętniej sam bym się już stąd wypisał. Nie czuję się tak bardzo źle, jak na osobę po tak poważnym wypadku. Spostrzegłem, że mój sąsiad skończył rozmawiać i znów poszedł spać. W pewnym momencie ja także poczułem, że moje powieki stają się coraz cięższe. Nagle usłyszałem jak do sali wchodzi pielęgniarka.

-Jeśli nie jesteś bardzo zmęczony, ktoś chciałby cię jeszcze teraz odwiedzić. - oznajmiła z uśmiechem. Zaraz za nią stanęła jakaś osoba. Z początku zamglonym wzrokiem nie mogłem rozpoznać kto to może być. Po chwili jednak wszystko stało się jasne. W pierwszej chwili myślałem, że ktoś robi sobie ze mnie po prostu jakieś żarty. Jednak powoli docierało do mnie, że nie są to żarty czy też przewidzenia. Nie mogłem w to uwierzyć.