Rozdział X

To był Lysander. Wokół było dużo krwi. Natychmiast podbiegliśmy do chłopaka.

-Cholera! Dzwonię po pogotowie! -Kastiel trzęsącymi się dłońmi wybrał numer 112. Za chwilę na miejsce przyjechała policja i karetka. Zabrali Lysandra. Klęczałam na ziemi i płakałam. Nie wiedziałam co się dzieje. Kastiel był w takim szoku ,że nie mógł wydusić z siebie ani jednego słowa. Podszedł tylko do mnie i mocno przytulił. Po chwili zaczepił nas policjant.

-Witam. Czy widzieli państwo co tu się wydarzyło?- zapytał mężczyzna.

-Usłyszeliśmy strzał więc wybiegliśmy na zewnątrz. Wtedy zobaczyliśmy to...-nigdy nie słyszałam ,żeby czerwonowłosy miał tak drżący głos.

-Rozumiem. Czy widzieli państwo kogoś jeszcze na miejscu zdarzenia?

-W tym problem,że nie. Dorwałbym sukinsyna..-chłopak zacisnął pięść.

-Spokojnie. -powiedział policjant notując informacje.

-Mam coś! -powiedział jego współpracownik. Mężczyzna znalazł kawałek materiału , najprawdopodobniej należący do sprawcy. Policja rozejrzała się jeszcze po okolicy i pojechała obiecując ,że da nam znać o pochodzeniu skrawka materiału.

-Kas..słabo mi..-dobrze ,że chłopak mnie złapał , inaczej runęłabym jak długa na ziemię.

-To przez te emocje. Pojedźmy do szpitala. -zaproponował.

-Dobrze.- za sprawą szybkiego motoru Kastiela po chwili byliśmy na miejscu. Szpitale nawet jeśli były zadbane zawsze mnie przerażały. Czerwonowłosy podszedł do recepcjonistki.

-Dobry wieczór. Wie pani co się dzieje z chłopakiem o białych włosach? Ma różnobarwność tęczówki i właśnie został postrzelony.

-Ach..ten młodzieniec. Jest na ostrym dyżurze. Jego stan jest w miarę stabilny. Lekarze właśnie usuwają kulę i przetaczają krew.

-Matko...-westchnęłam tylko.

-Muszą państwo czekać. Przykro mi ale niczego innego nie mogą państwo teraz zrobić. -po słowach recepcjonistki trochę podłamani ruszyliśmy do poczekalni. Siedzieli tam zmartwiony Leo i płacząca Rozalia.

-Kiedy zdąrzyliście przyjechać? -zapytałam ocierając łzy z policzka.

-Od razu do nas zadzwonili. Pojechałem po Rozę odebrać ją od Alexego i Armina. Czekamy już pół godziny.

-Aha...-siadłam zrezygnowana obok białowłosej.

-To mój młodszy brat ,jeżeli coś mu się stanie...-Leo schował twarz w dłoniach. Kastiel nerwowo chodził w tę i we w tę. Rozalia i ja przytulone do siebie cicho szlochałyśmy. Minęły dobre dwie godziny. W końcu pojawił się lekarz ,którego od razu zaatakował Kastiel.

-Co z nim?!

-Spokojnie młodzieńcze. Wszystko poszło bardzo dobrze. Stan chłopaka nadal nie jest za dobry ale polepsza się. Jeszcze się nie wybudził. Możecie przyjść do niego z samego rana.

-Rozumiemy. Dziękujemy za informacje. Jestem panu wdzięczny za uratowanie brata. - powiedział Leo ściskając dłoń lekarza.

-To moja praca. -uśmiechnął się mężczyzna i poszedł dalej.

-Chodź Rozuś, idziemy do domu. -chłopak wziął białowłosą za rękę. -Do zobaczenia. -rzucił jeszcze i wyszli ze szpitala.

-My też lepiej się zbierajmy. -powiedział Kas.

-Okej.- ruszyliśmy w stronę szpitalnego parkingu. Po niedługiej drodze byliśmy pod moim domem. Było już późno. Zegarek wskazywał kilka minut po pierwszej w nocy.

-Zostań ze mną..proszę..-wtuliłam się mocno w Kastiela.

-Zostanę.-mocno mnie przytulił i westchnął. Wkrótce oboje zmęczeni trudami dnia szybko zapadliśmy w głęboki sen.

************************************

Deszczowy ,ponury dzień. Siedząc na łóżku patrzyłam na podłogę. Moje oczy wędrowały po pokoju aż natrafiły na coś godnego uwagi. Coś czerwonego. Podniosłam się z łóżka i podeszłam do plamy na podłodze. Dotknęłam jej. Krew? Po chwili z kropel krwi zaczęła układać się ścieżka prowadząca do kuchni. Przy oknie zobaczyłam Kastiela.

-Skąd tu ta krew? -spytałam niepewnie. Chłopak odwrócił się ale nic nie odpowiedział. Podeszłam bliżej. Położyłam mu dłoń na ramieniu.

-Kas..?- chłopak złapał mnie mocno za nadgarstki i pocałował. Odepchnął mnie i pobiegł do mojego pokoju. Poszłam za nim. Znów stał przy oknie. Otworzył je. Stanął na parapecie i zaciągnął się świeżym powietrzem. Patrzyłam na niego i nie wiedziałam czy mam coś powiedzieć czy może nie. Odwrócił się do mnie. Z ruchu jego warg wyczytałam słowa "kocham cię". Skoczył. Podbiegłam do okna. Zaczęłam krzyczeć i płakać.

************************************

-Błagam! Nie!- podniosłam się do pozycji siedzącej. Z oczu płynęły mi łzy ,kręciło mi się w głowie. Obudziłam swoimi krzykami chłopaka.

-Co się stało? -zapytał zszokowany. Natychmiast mnie objął ,a ja schowałam twarz w jego nagim torsie. Zaczął nami lekko kołysać i głaskać mnie po głowie. -Eej..co się stało maleńka?

-Miałam koszmar. -pociągnęłam nosem.

-O czym?

-Skoczyłeś z okna.

-Nie jestem taki głupi ,żeby się zabijać.

-Ale to zrobiłeś! Obiecaj ,że nigdy mnie nie zostawisz. Nie w ten sposób.

-Nie zostawię.-westchnął głośno i pocałował w czoło. Położył mnie na swojej klatce piersiowej i mocno tulił. Od razu poczułam się lepiej. On był moim lekarstwem. -Spróbuj zasnąć.

-Dobrze.- zamknęłam oczy i starałam się uspokoić myśli. Po chwili znów odpłynęłam w krainę snów.

****

-Jasna cholera.-syknął Kastiel sięgając po dzwoniący telefon. Ja również się obudziłam słysząć donośny dźwięk dzwonka chłopaka. -Halo. -powiedział trochę wkurzony.

-Cześć to ja Leo, byliśmy właśnie u Lysandra, wszystko z nim w porządku. Czeka na waszą wizytę.

-To już rano? Ja pier...-chłopak złapał się za głowę. -Dobra, dzięki za informacje.

-Nie ma sprawy. Pa.

-Pa.

-Kto to? -spytałam przecierając oczy.

-Leo dzwonił. Mówił ,że możemy już iść do Lysa.

-Jaka ulga ,że wszystko się dobrze skończyło.

-Racja. Wyspałaś się?

-Chyba nigdy nie spało mi się lepiej.

-To dzięki mnie. - uśmiechnął się zalotnie.

-Tu przyznam ci rację. Musimy jechać do Lysandra. -po tych słowach zebraliśmy się i pojechaliśmy do szpitala. Na recepcji zapytaliśmy się ,w której sali leży białowłosy. Po poszukiwaniach sali w końcu ją znaleźliśmy. Cicho zapukaliśmy.

-Proszę! -odpowiedział głos zza drzwi.

-Siema stary! Ale żeś się urządził.- Kastiel przysunął stołek i usiadł obok łóżka chłopaka. Ja zrobiłam to samo.

-Jak się czujesz? -spytałam niepewnie.

-W porządku, trochę obolały ale da się wytrzymać. -chłopak lekko się uśmiechnął.

-Kiedy wychodzisz? -zapytał Kas.

-Za kilka dni.

-Pamiętasz co się stało? -przysunęłam się trochę bliżej łóżka.

-Wyszedłem od Kastiela. Po chwili usłyszałem za sobą kroki i nim zdąrzyłem się odwrócić...-złapał się jedną ręką za głowę. Był bardzo osłabiony.

-Brachu ,bo się tutaj przekręcisz. Gdzie tu jest kibel? -czerwonowłosy wstał ze stołka.

-Mów ładniej. -skarciłam go.

-Nie.

-Jak wyjdziesz to drugie drzwi po lewej. -powiedział Lys.

-To zaraz wracam. -buntownik wyszedł z sali a ja zostałam sam na sam z białowłosym.

-Będziesz miał siłę wystąpić na koncercie?-trochę się zmartwiłam.

-Oczywiście, nie mogę was zostawić w takiej chwili. -rozmawiał ze mną o tym jakie piosenki będzie śpiewał na koncercie. Mówił ,że pisanie piosenek wydaje się łatwe ,a w rzeczywistości takie nie jest. Wkrótce nastała chwila ciszy. Spojrzałam w stronę drzwi, kątem oka spostrzegłam ,że chłopak się na mnie patrzy.

-Coś nie tak? -spytałam.

-Nie nie, w porządku.- odpowiedział trochę zmieszany. Patrzyliśmy sobie głęboko w oczy. Jego wzrok wręcz mnie zahipnotyzował. Jego różnobarwne oczy były magiczne. Nawet nie wiedziałam kiedy nasze twarze zaczęły się zbliżać. Byliśmy na prawdę blisko gdy nagle usłyszeliśmy kroki. Natychmiast się od siebie odsunęliśmy. Do sali wszedł Kastiel.

-Mam nadzieję ,że wam się tu be ze mnie nie nudziło. -chłopak objął mnie w pasie.

-N-nie...-zrobiłam się czerwona jak piwonia.-K-Kastiel ja muszę iść źle się czuję...- powiedziałam i podeszłam do drzwi.

-Ej Lara co jest? Odprowadzę cię chociaż. -zaproponował czerwonowłosy wstając ze swojego stołka.

-N-Nie nie trzeba. Do zobaczenia. Zdrowiej Lysander. - ulotniłam się tak szybko ,że chłopcy nawet nie zdąrzyli już nic powiedzieć. Kawałek drogi biegłam by znaleźć się jak najdalej od szpitala. Gdy znalazłam się w pobliskim parku ,usiadłam na ławce. Co to było? Zaczęłam się zastanawiać nad tym się wydarzyło. Dlaczego poczułam coś podobnego jak wtedy gdy pierwszy raz zobaczyłam Kastiela? Czy...Lysander...? Nie...niemożliwe. Czy on mi się podoba? A ja jemu? On by nie zrobił nic przeciwko Kastielowi. Co się ze mną dzieje? Przecież kocham Kastiela. Może najlepiej będzie jak o tym zapomnę? Tak, do zdecydowanie dobry pomysł. Wstałam z ławki i ruszyłam w stronę mojego domu. Przez całą drogę sytuacja ,która miała miejsce w szpitalu nie dawała mi spokoju. Byłam jednak pewna ,że to Kastiela chcę mieć przy swoim boku. Jednak mała cząstka mnie cały czas myślami powracała do białowłosego. Gdy znalazłam się w domu nie wiedziałam co ze sobą zrobić. Włożyłam słuchawki w uszy , włączyłam muzykę na maksa i położyłam się na łóżku. W tym stanie mogłam leżeć nawet do końca życia. Jendnak mój błogi odpoczynek przerwał dzwoniący telefon.

-Tak?

-Lara co jest? -zapytał Kastiel zmartwionym głosem.

-Nic po prostu daj mi na razie spokój okej?

-Nie ,idę do ciebie.-nie zdąrzyłam nawet powiedzieć słowa ,chłopak się rozłączył.

-Cholera. -powiedziałam do siebie i rzuciłam poduszką o ścianę. Na prawdę chciałam być teraz sama. Pozbierać myśli. Po jakiś 20 minutach Kastiel wręcz walił w moje drzwi. Otworzyłam mu.

Błyskawicznie przycisnął mnie do ściany.

-Widzę ,że coś przede mną ukrywasz. -powiedział bardzo poważnym tonem.

-Wcale nie.

-Właśnie, że tak. Z resztą Lysander też dziwnie się zachowywał.

-Nie ,uwierz mi. Nic się nie dzieje po prostu nie za dobrze się czuję, chyba będę mieć okres.- złapałam się za brzuch.

-Okej. -wziął mnie na ręce i zaniósł do salonu. Przykrył mnie kocem i zaparzył herbatę ,po czym usiadł koło mnie i objął ramieniem.

-Dzięki za wszystko.

-Spoko. Zaplanowałem coś na jutro o ile będziesz się dobrze czuła.

-Co takiego? -od razu się rozpromieniłam.

-Chyba nie myślisz ,że ci powiem. Zobaczysz. -puścił mi oczko.

-Jasne. -uśmiechnęłam się pod nosem. Rozmawialiśmy o przeróżnych rzeczach podczas gdy ja popijałam herbatę. Nagle do domu weszli...moi rodzice. Oboje byliśmy w niemałym szoku.

-Lara? Kto to jest?- zapytał znerwicowany ojciec lustrując Kastiela wzrokiem. Buntownik wstał i podszedł do niego. Wyciągając rękę.

-Witam pana, jestem Kastiel, chłopak Lary. Miło mi pana poznać. -ojciec podał mu dłoń dalej bacznie mu się przyglądając.

-Tak , mi też miło, jestem tatą Lary. - ojciec spojrzał na mnie jakby miał mnie zabić.

-A pani musi być mamą Lary? -tym razem podszedł do mojej mamy.

-Tak.- mama stała jak wryta w ziemię.

-Miło mi panią poznać. Już wiem po kim Lara ma taką wspaniałą urodę. -pocałował ją w dłoń.

-Ojeju dziękuję. Bez przesady...-moja mama zaczęła chichotać jak mała dziewczynka.

-Co wy tu robicie? Nie mieliście jeszcze wracać.-powiedziałam trochę zła.

-Ale wróciliśmy. - tata nadal był lekko naburmuszony. -Jutro szkoła, nie powinieneś się już zbierać młodzieńcze?-dodał po chwili.

-Właśnie wychodziłem. -powiedział czerwonowłosy kierując się w stronę wyjścia. Szczerze mówiąc nie spodziewałam się takich manier u mojego chłopaka.

-Niech zostanie ,skarbie! Taki miły chłopak! -mama zaciągnęła Kastiela z powrotem do salonu.

-A gdzie będzie spał? Chyba nie u Lary?! - tata na prawdę był nie w sosie. Ja i chłopcy to dla niego zupełnie nowy temat. W końcu on myśli ,że nadal mam 10 lat.

-Przecież tutaj może spać! -powiedziała radośnie mama. -Idźcie do pokoju ja przygotuję kolację!

-Ok..-razem z Kastielem weszliśmy do mojego pokoju. Po wydarzeniach dzisiejszego dnia nawet nie spotrzegłam ,że nadeszła pora kolacji.

-No to się narobiło..-stwierdził rozwalając się na moim łóżku.

-Jestem zdziwiona. Skąd u ciebie takie maniery hm?

-Trzeba jakoś zdobywać względy rodziców swojej dziewczyny nie uważasz?

-No w sumie racja. Świetny z ciebie aktor.

-W takim razie za moją grę aktorską należy mi się chyba jakaś mała nagroda? -zbliżył się do mnie.

-Oczywiście. - ledwo zdążyłam dać mu buziaka w policzek ,a do pokoju weszła radośnie mama i zawołała nas na kolację. Usiedliśmy wszyscy przy stole i zaczęliśmy jeść. Mama zaczęła zadawać pytania. Tata siedział naburmuszony. Zapowiada się ciekawy wieczór.